ویلایی با دو بال

موقعیت: اسپانیا، کادیس، سان‌لوکار دو بارامدا

مصالح: بتن

تاریخ ساخت: ۱۴۰۲

معماران: معماران Sol۸۹ ،ماریا گونزالس، خوانجو لوپز، د لا کروز

همکاران: النا گونزالس، رزا گالاردو

سازه: دوارته و همکاران

تاسیسات: میگوئل سیبون

معمار فنی: کریستوبال گالوچا

پیمانکار: ساخت و بازسازی آسیتک

استودیو: معماران Sol۸۹

عکاس: فرناندو آلدا

توضیحات:

متن ارائه شده توسط معمار:

نوریا و مانوئل از شمال اسپانیا به جنوب مهاجرت می‌کنند و به دنبال نور جنوبی، هوای سانلوکار و زندگی در یک خانه هستند.

زمینی که می‌خواهیم خانه را بر روی آن بسازیم، در پایین یک تپه قرار دارد که شیب آن به سمت دهانه دورانی رودخانه گوادالکوییر می‌باشد که در افق دیده می‌شود. خانه نباید خیلی بزرگ باشد اما باید به اندازه‌ای باشد که اجازه دهد اتاق‌ها که هر روز در آنها زندگی می‌کنند و اتاق‌های دیگری که ممکن است برای خانواده یا میهمانان یا فضای کار استفاده شود، مستقل از هم باشند.

ما برنامه‌ی این خانه را با دوحالت مختلف در نظر گرفته‌ایم: یک بخش معمولی و یک بخش کمتر استفاده شده که می‌توانند در نزدیکی هم قرار گیرند اما نیاز به ارتباط مستقیم با یکدیگر ندارند. این به ما امکان می‌دهد برنامه‌ی خانه را به بخش‌های کوچکتر تقسیم کنیم و با استفاده از فضاهای خارجی آنها را به هم متصل کنیم. در نتیجه، یک خانه‌ی یک طبقه، دوستانه و قابل دسترسی، که به طور مداوم با زمین تماس دارد و با جا به جا کردن خلاء میان قطعات ساخته‌شده، گسترش می‌یابد، پیشنهاد می‌شود. با این ترتیب، استفاده‌های داخلی در دو بخش قرار می‌گیرند: بخش اول به سمت غرب و رودخانه گوادالکوییر و بخش دوم به سمت شرق و زمین‌های زیتون در انتهای زمین. این دو بخش به صورت باز شده برای دربرگیری حداکثر فضا آماده می‌شوند. پروژه‌ی پیشنهادی به بررسی مفهوم پهنا در برابر اندازه تمرکز دارد: خانه‌ای متواضع از نظر ابعاد که با جداسازی بخش‌ها فضای بیشتری از آنچه که اشغال می‌کند به دست می‌آورد.

بیشتر خانه‌های جدید اطراف از یک سطح واحد برای تسلط بر شیب بهره می‌برند که یک حجم تنها را در آن قرار می‌دهند، این کار باعث از بین رفتن ارتباط با زمین می‌شود و از محل ورود به خانه، آنها را بیش از حد مهار می‌کند. ما پیشنهاد می‌دهیم که خانه زمینی که بر روی آن ساخته شده است را نشان دهد اما به آن اهمیت بدهد. اولین اقدام، تشکیل سه مرحله است که به تدریج به تناسب تراز زمین می‌آید. بلندترین مرحله، دو اتاقی را در دو حیاط باز دربرمی‌گیرد که به اندازه‌ی استفاده‌ی کم در آنها باز می‌شود؛ سپس یک سطح پایین‌تر یک حیاط در گوشه را جای می‌دهد که به ورود به جبحه های مختلف و خانه روزانه می‌پیوندد که در یک تراس محافظت‌شده ، فضای داخلی را دو برابر می‌کند و به سمت افق گسترش می‌یابد؛ در نهایت، سطح آخر مربوط به استخر است که با زمین هم‌نقطه می‌شود و در جهت رودخانه گوادالکوییر جهت می‌گیرد.

مراحل پله‌ای و حجم‌ها، به دو منطق متفاوت از نظر ساختاری پاسخ می‌دهند. مراحل اولی نتیجه‌ی یک بستر با تطابق با توپوگرافی هستند که طبقات افقی و دیوارهای عمودی آن با بتن در محل اجرا می‌شوند، این کف مشترک با زمین تطابق می‌یابد و زمین را مهار می‌کند. سه حجم سفید بر روی آن قرار دارند که با دیواره‌های باربر سرامیکی و عایق بیرونی ساخته‌شده‌اند و به ساختار اصلی چوبی ارجاع می‌دهند که ارتفاع آن از طریق برش‌های صاف‌تر کاهش می‌یابد تا فضاهای میانی که بین آنها به وجود می‌آید، مهربان‌تر شوند. علاوه بر دو حجم مربوط به خانه روزانه و اتاق‌های کم استفاده، یک حجم سومی که حمام را دربرمی‌گیرد، به سمت حیاط ورودی جلو می‌رود و نسبت به محور موازی پله‌ها چرخش می‌کند و توسط جهت دید به رودخانه گوادالکوییر تغییر می‌کند. این تغییرات در ترتیب هندسی تنظیم شده، ورود به خانه را تنش می‌دهد و از دید به پایین حیاط ورودی محافظت می‌کند. یک دیوار ساخته‌شده در مرز مراحل نگاه‌ها به بیرون را کنترل می‌کند، منظره دور از گوادالکوییر را تأکید می‌کند، از نزدیک‌ترین همسایگی حفاظت می‌کند و فضاهای میانی که به عنوان اتاق‌های خارجی تشکیل شده‌اند، کیفیت می‌دهد. خانه بیرونی (فضای بیرونی) مرزهای محیطی اتاق‌های داخلی را با خانه ترکیب می‌کند و این اتصال و ادغام توسط آب و هوای ملایم امکان‌پذیر می‌شود و فضاهای داخلی و خارجی به گونه‌ای هم‌پیوسته و ترکیبی هستند که مرزها و تفاوت‌ها بین آنها کاهش یافته و دو جنبه داخل و خارج به هم متصل می‌شوند.

ترجمه : AI
ویراستاری ساختاری: در انتظار تایید تحریریه
ویراستاری ادبی: در انتظار تایید تحریریه