ویکو در تهران
افتتاحیه نمایشگاه «ویکو ماجیسترتی در تهران»در اقامتگاه ایتالیا
دوشنبه ۷ تیر ۱۴۰۲
باغ سفارت ایتالیا در تهران
در این رویداد که عصر چهارشنبه هفتم تیرماه سال ۱۴۰۲ و با حضور تعدادی از معماران و هنرمندان ایرانی در باغ سفارت کشور ایتالیا برگزار شد، «دیوید بالونی» دبیر اقتصادی سفارت ایتالیا و «جوزپه پرونه» سفیر کشور ایتالیا در ایران، ضمن خیرمقدم به مهمانان به سخنرانی در مورد نقش فرهنگی معمار شهیر ایتالیایی «ویکو ماجیسترتی»، معرفی یکی از آثار فاخرش در کشورمان یعنی "مجموعه‌ی مسکونی پارک پرنس" و اثرگذاری آن در تاریخ معماری معاصر ایران پرداختند.در ادامه، «محمدرضا موحدی» هنرمند ایرانی، فیلم کوتاهی از تاریخچه‌ی پروژه‌ی پارک پرنس در تهران را ارائه نمود.تحریریه‌ی مجله‌ی ویلا ضمن تجلیل از اقدام سفارت ایتالیا در پاس‌داشت میراث معماری این معمار ایتالیایی در تهران، به بهانه‌ی برگزاری این رویداد نیکو متن زیر را باعنوان "ویکو ماجیسترتی؛ معمار پروژه‌ی مسکونی پارک پرنس تهران" تهیه و منتشر نموده است:
ویکو ماجیسترتی؛ معمار پروژه‌ی مسکونی پارک پرنس تهران
«ویکو ماجیسترتی» [۱]، معمار ایتالیایی که به‌دلیل طراحی‌های نوآورانه و مشارکت در معماری مدرن مشهور است، آثاری مانا را خلق نموده است که در تاریخ معماری مدرن جهان پاک‌نشدنی هستند. یکی از پروژه‌هایی که به بهترین شکل این ادعا را متجلی می‌سازد "مجتمع مسکونی پارک پرنس" در تهران، پایتخت ایران است. این امر، توانایی ماجیسترتی را در ترکیب یکپارچه‌ی عملکرد، زیبایی‌شناسی و زمینه‌ی فرهنگی در یک شاهکار معماریِ هماهنگ نشان می‌دهد.
پروژه‌ی پارک پرنس در اواخر دوره پهلوی دوم تکمیل شد و در آن زمان به‌عنوان بخشی از یک طرح توسعه‌ی شهری بزرگ‌تر برای تهران به بهره‌برداری رسید. هدف این پروژه ارائه‌ی گزینه‌هایی از مسکن باکیفیت برای خانواده‌های طبقه‌ی متوسط و درعین‌حال گنجاندن فضاهای سبز و مناطق اشتراکی در داخل مجموعه بود. به نظر می‌رسد معماری سنتی ایران، منبع الهام ماجیسترتی در طراحی پروژه‌ی پارک پرنس بوده است؛ با‌این‌وجود او به طرز ماهرانه‌ای طرح این پروژه را با عناصر مدرن ترکیب نموده است. نتیجه‌ی این ترکیب هنرمندانه یک پروژه‌ی نمادین شهری است که ضمن ارائه‌ی فضاهای زندگی معاصر به محیط اطراف خود ادای احترام می‌کند.
یکی از ویژگی‌های بارز پارک پرنس، ادغام آن با طبیعت پیرامونش است. این مجموعه با فضاهای سبز احاطه شده و چندین باغ محوطه‌سازی‌شده را در سراسر محوطه‌ی خود گنجانده است؛ چنین تأکیدی بر طبیعت، نه‌تنها جذابیت زیبایی‌شناسانه را افزایش داده، بلکه محیطی آرام را برای ساکنانش در میان یک منظره‌ی شهری شلوغ پدیدآورده است.
واحدهای مسکونی این مجموعه‌ی زیستی با در نظر گرفتن بهترین عملکرد و نیز راحتیِ باشندگان فضا طراحی شده‌اند. ماجیسترتی، وجود فضاهای باز و نیمه‌باز و حضور نور طبیعی در فضاهای داخلی را در اولویت طراحی‌اش قرار داده است تا بدین‌ترتیب اطمینان حاصل کند که هر واحد مسکونی، فضاهای خوشایندی را برای باشندگانش فراهم می‌کند. پنجره‌های بزرگ اجازه می‌دهند تا نور خورشید به‌قدر کفایت به فضای داخلی نفوذ کند و درعین‌حال فرصت تماشای مناظر اطراف را فراهم می‌نماید.
سبک معماری به‌کار‌گرفته‌شده در پارک پرنس، منعکس‌کننده‌ی رویکرد مینیمالیستی برجسته در اندیشه‌ی طراحی این معمار است. خطوط خالص، اشکال هندسی و یک ترکیب رنگی خنثی بر نمای بیرونی تسلط دارند و حسی از ظرافت، تعلق و بی‌زمانی را جلوه‌گر هستند. این سادگی به طراحی داخلی نیز سرایت کرده و هر عنصر، بدون تزئینات غیرضروری در خدمت هدف مشخصی قرار گرفته است.
یکی دیگر از جنبه‌های قابل‌توجه پارک پرنس تأکید آن بر زندگی اجتماعی است. این مجموعه شامل فضاهای مشترک گوناگونی هم‌چون پارک‌ها، زمین‌های بازی و مناطق تفریحی است که ساکنان را به تعامل و تقویت حس تعلق به فضا تشویق می‌کند. این فضاهای اشتراکی، تعاملات و انسجام اجتماعی داخل مجموعه را ارتقا داده و ضمن ایجاد نشاط در ارتباط با شهر نیز قرار دارند.
پروژه‌ی پارک پرنس، نه‌تنها مهارت معماری ماجیسترتی را به‌نمایش‌می‌گذارد، بلکه حساسیت او را به بافت فرهنگی کاربران فضا نیز برجسته می‌کند. او با ترکیب عناصر معماری سنتی ایران و تلفیق یکپارچه‌ی آن‌ها با اصول طراحی مدرن، یک مجتمع مسکونی ایجاد کرده است که با فرهنگ محلی هم‌آغوش است و درعین‌حال استانداردهای زندگی معاصر را نیز ارائه می‌دهد.
امروزه پارک پرنس به‌عنوان شاهدی بر دیدگاه‌ها و میراث معمارانه‌ی ویکو ماجیسترتی است. این مجموعه‌ی زیستی برای پروژه‌های توسعه‌ی شهری که زندگی پایدار، مشارکت جامعه و تعالی معماری را در اولویت قرار می‌دهند، قابل الگوبرداری است. پارک پرنس، یک نقطه‌ی عطف در میان پروژه‌های نمادین تهران است که مهارت معمارش را در ادغام سنت و مدرنیته ستایش می‌کند.
اهمیت فرهنگی این مجموعه‌ی زیستی در این است که چگونه رویکرد طراحی ماجیستریتی با موفقیت توانست، "مدرنیسم ایتالیایی" را با "سنت‌های معماری ایرانی" ادغام کند و تلفیقی هماهنگ را ایجاد نماید که با محیط، محله و شهر در تعاملات اجتماعی قرار داشته باشد.
این پروژه، نه‌تنها یک شگفتی در معماری است، بلکه نمادی از این است که چگونه یک طراحی متفکرانه می‌تواند محیط زندگی ما را بهبود بخشد و یادآور آن باشد که معماری این قدرت را دارد که تجربیات ما را شکل دهد، ما را با طبیعت پیوند دهد، جوامع را تقویت کند و همه‌ی این موارد درعین ادای احترام به میراث فرهنگی امکان‌پذیر باشد.
[1].Vico Magistretti
[1].Vico Magistretti